In mijn bestuursperiode, die maar de drie volle jaren duurde, heb ik veel meegemaakt. Op mijn eerste vergadering kreeg ik te horen dat er “wat geld” zoek was, een mysterie dat nog steeds niet is opgelost. Ik heb in deze drie jaar drie trainers mogen leren kennen, aan allemaal heb ik zo mijn herinneringen en van alle drie heb ik iets geleerd. In die periode heb ik spelers zien komen en gaan, aan veel van hen heb ik goede herinneringen, maar niet altijd aan de manier waarop ze de club verlieten. We hebben twee keer een nieuwe TC/FSD zien komen. Ik heb een aantal bestuursleden afscheid zien nemen en ik heb het bestuur meer dan zien verdubbelen. Mooie verhalen in de media, maar ook het uitwisselen van “tegenstrijdige inzichten”, helaas ook via diezelfde media.
Nee, het was geen rustige bestuursperiode, maar wel een periode waarin vorige bestuursleden orde op zaken hebben gesteld. Nu de rust bij DOVO weer enigszins is teruggekeerd en de ogen weer naar de toekomst van de vereniging gericht zijn, kan ik afscheid nemen. Stoppen met iets dat me de afgelopen jaren energie gaf, maar vaak ook teveel energie heeft gekost. Op dit moment lukt het me niet om het, met die andere energie-slurper, mijn werk, te combineren.
Stop ik helemaal? Nee, ik zal zeker nog wat voor DOVO blijven doen. Wat dat is? Nog geen idee, laten we er eerst maar voor zorgen dat de taken die ik achterlaat goed overgedragen gaan worden. Het huidige bestuur is een breed bestuur, een bestuur dat veel in zich heeft, een bestuur dat de steun van de vereniging heeft en zeker ook kan gebruiken. Want we zijn een vereniging waar iedereen denkt dat zijn belang het meest belangrijke is van de hele vereniging en dat is begrijpelijk, maar niet altijd haalbaar. We moeten het samen doen. Ik sluit daarom af met een hashtag #WZD – Wij Zijn DOVO en dat blijf ik ook!
