Even voorstellen:
Ik ben Lieke van de Bovenkamp, 10 jaar en voetbal bij DOVO in de Meiden O11-1. Dit is mijn derde seizoen bij DOVO, de laatste 2 jaar voetbal ik in een meiden team. Zaterdag 22 april was voor mij een echte voetbal dag.
Mijn eigen team de MO11-1: We hebben een heel leuk seizoen dit jaar. Sinds de zomer hebben we maar 3 keer verloren. We trainen hard maar hebben het ook heel gezellig en staan nu gedeeld bovenaan. Wij hebben een heel nieuw team met meer dan de helft van de meiden die pas voor het eerste jaar op voetbal zitten. Daarom is het heel speciaal dat we nu al voor de eerste plaats konden voetballen! We zijn een echt team.
Vandaag de beslissingswedstrijd: Vandaag moest ik vroeg op (7 uur) voor onze belangrijkste competitie wedstrijd van dit seizoen. Deze spelen we tegen de meiden van Hercules O11-1. Uit speelden wij 5-5 en hadden we kunnen winnen, nu komen ze bij ons thuis. De meiden van Hercules hebben 1 hele goede speelster, zij is ouder maar heeft dispensatie. We hoopten even dat ze met vakantie zou zijn vandaag maar dat was niet zo J Ondanks dat we een beetje zenuwachtig waren ging de eerste helft goed. Tot een paar tellen voor rust was het 0-0 maar net voor tijd pingelde die grote meid overal doorheen en kwamen we 0-1 achter. Dat was niet leuk.
Na de rust waren er voor allebei veel kansen maar wij kregen de bal er vandaag gewoon niet in, niets lukte. Halverwege de tweede helft werd het 1-3 en toen kregen wij en onze ouders weer even hoop. “Kom op DOVO” schreeuwden ze hard vanaf de zijlijn. Wij hebben vaker dit seizoen een wedstrijd later beslist omdat wij een goede conditie hebben. Maar 2 minuten later was het echt over, onze kans ging er weer niet in en er kwam een counter van Hercules die er wel in ging. 1-4 achter balen dus. De laatste 5 minuten hebben we met iedereen naar voren gespeeld. Weer genoeg kansen maar geen goals van ons. Jammer genoeg nog wel 2 counter goals tegen, we konden het niet geloven L. 1-6 verloren dus. Een paar meiden moesten huilen, ik keek een poosje boos. Maar toen onze coach ons had verteld hoe trots hij op ons was, en alle ouders een applausje hadden gegeven, konden we toch nog lachend op de foto.
Mijn oude teamgenoten helpen: In vakantie tijd heeft de MO13-1 nog wel eens te weinig spelers. Een paar speelsters heb ik vorig seizoen mee gevoetbald. Daarom help ik ze graag. Vandaag hebben ik en mijn teamgenootje Yara een extra wedstrijd gespeeld. Gelijk na onze eigen wedstrijd konden we door naar veld 1 naar de MO13-1. Ik mocht rechts back en heb niemand door gelaten. We hebben gewonnen, van Schalkwijk. Dat was wel even een goed gevoel na het verlies van onze eigen wedstrijd.
De landelijke dag van het Damesvoetbal: Na mijn tweede wedstrijd van vandaag moest ik direct door naar de speciale clinic van oud DOVO speler Steef van de Oosterkamp. Hij gaf een training aan DOVO meiden en nieuwe meiden die even wilden kijken of voetbal iets voor ze is. DOVO kan nog heel veel jonge meiden gebruiken. Dus als je dit leest en je vind voetbal leuk, kom dan gewoon een keer bij ons proef-trainen ! De clinic was trouwens heel leuk om te doen. Voor onze ouders was het wel lekker koud J En de volgende keer willen we wel graag op het hoofdveld!
Mee doen met DOVO 1: Dit was echt te gek! Ik mocht mij om 13.30 uur melden bij de DOVO Businessclub. Na een kort praatje met de Voorzitter, Jan-Willem de Groot, kwam de leider van DOVO 1, meneer Kees Muller, naar mij toe. Hij was echt aardig en we hebben gepraat over wat ik allemaal zou mogen doen. Natuurlijk eerst kennis maken met de spelers van DOVO in de kleedkamer. Daarna een warming up en echt inspelen op het veld met de spelers (voor de wedstrijd en in de rust). Ze vonden dat ik goed was en begonnen al snel echt op mij te schieten.
Daarna moest ik de aftrap nemen en scoren bij de keeper van de tegenstander uit Dronten. Dit was super leuk. Mijn oudste broer Joris, die gehandicapt is, was er ook bij op het hoofdveld. Hij kreeg, heel lief, een bos bloemen van de aanvoerder. Die hebben we snel aan mijn moeder doorgegeven, anders had hij de bos waarschijnlijk hard door de lucht gegooid want mijn broer gooit het liefst dingen ver weg J. Ik heb de hele wedstrijd gekeken vanuit de DOVO dug-out. Het was een goede wedstrijd. Na 1 minuut al de eerste goal voor DOVO. Het was ook gezellig bij de spelers in de dug-out. Toen er in de tweede helft gewisseld werd kreeg ik van iedere wisselspeler een high five of hand. Joshua was grappig, hij zei toen hij de dug-out in kwam “nu heb ik even zin om te gamen met de Playstation”.
Het is 6-1 geworden maar had veel meer kunnen zijn. Sommige kansen had ik er zelf nog wel in geschoten J. De trainer en leider van DOVO vonden het jammer dat er zoveel kansen gemist zijn, het doelsaldo kon nog wel belangrijk worden, zeiden ze. Ik vond het in ieder geval een mooie wedstrijd om te zien!
De beste speler vond ik Joshua, de nummer 11. Hij zat naast mij bij de voorbespreking. Hij deed een soort meditatie voor de wedstrijd en dat vond ik ook heel mooi. Na de wedstrijd mocht ik nog even drinken en kletsen in de Businessclub. Mijn vader was er ook bij. We kwamen er zelfs achter dat mijn opa, Matthijs van de Bovenkamp, samen met leider Kees Muller in het eerste team heeft gevoetbald (welke club zeggen we maar niet). Grappig toch.
Toen er foto’s werden gemaakt kreeg ik ook nog een mooie oorkonde en een echte leren bal, getekend door alle spelers. Helemaal te gek en bedankt allemaal voor de fijne middag! Ik hoorde dat er nog een paar belangrijke wedstrijden aankomen voor DOVO 1. Ik ga voor jullie duimen. En over een paar jaar mogen jullie bij mij komen kijken als ik in DOVO Dames 1 speel.
Groetjes, Lieke van de Bovenkamp
